สัจธรรมข้อหนึ่งที่ผมเรียนรู้มาตั้งแต่เด็ก
คือ ชีวิตไม่ใช่การแข่งกอล์ฟที่คนที่ทำสกอร์ดีที่สุดจะชนะ
โดยเฉพาะเมื่อกระบวนการตัดสินใจเกิดขึ้นจากดุลยพินิจของคน
แต่นั่นก็คือส่วนหนึ่งของสิ่งลี้ลับของชีวิต Life’s a mystery.
การเรียนรู้และยอมรับก็เป็นส่วนหนึ่งของชีวิต
แต่จะทำอย่างไรเมื่อกำลังใจของคนในทีมหดหายจนอาจกระทบต่อ Performance
สิ่งสำคัญที่สุดคือหัวหน้าทีมต้องตั้งหลักให้ได้ก่อน
สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ มีอะไรหนักใจให้ระบายออกก่อน
เอาชนะความโกรธ ความท้อแท้ หรือความน้อยเนื้อต่ำใจให้ได้
ทุกสิ่งที่ผ่านเข้ามาในชีวิต คือ โอกาสที่จะได้เรียนรู้
ปลุกใจตนเอง ตอบตัวเองให้ได้ว่าสิ่งที่กระตุ้นให้เราทำสิ่งที่ทำอยู่คืออะไร
อย่าลืมว่าเราทำสิ่งนี้ เพราะอะไร? เพราะเงิน เพราะตำแหน่ง? ก็คงไม่ใช่
ความไม่เป็นธรรม สปอตไลต์ หรืออะไรก็แล้วแต่ บางสิ่งเราก็ควบคุมมันไม่ได้
สิ่งที่เราทำได้วันนี้ คือ การทำหน้าที่ของตัวเราเองให้ดี
หาประสบการณ์ เพิ่มพูนทักษะ ทำตัวเองให้มีคุณค่าในแบบที่ใครก็ปฏิเสธไม่ได้
อย่าหยุดพยายาม เพราะวันนี้ยังไม่ประสบความสำเร็จ
อย่าดูถูกผลงานตนเอง เพียงเพราะว่าไม่มีคนมองเห็นคุณค่า
อย่าหยุดเดิน เพียงเพราะมองไม่เห็นทางข้างหน้า
ความขยัน ความเหน็ดเหนื่อย ความยากลำบาก ความเสียสละ
ความลงแรงอุตสาหะ ความสม่ำเสมอ และความหนักแน่น
ในท้ายที่สุดจะนำไปสู่สิ่งที่เงิน เส้นสาย และอำนาจไม่อาจให้ได้
นั่นคือการยอมรับ (Respect) ในตัวตนและความเป็นมืออาชีพ
เป็นตัวจริง (The Master) ของวงการ
ซึ่งไม่ใช่ทุกคนจะได้รับการยกย่องเช่นนั้น
l
