บทกวี

ไม่มีภัยมาทำให้หวั่นกลัว

ไม่ต้องกลัวใครมาทำให้หวั่นใจ

ไม่มีความเหงาในป่าเขาลำเนาไพร

มีแต่ใจที่ชอกช้ำรอเยียวยา

ราตรีสีน้ำเงิน
ค่ำคืนที่ฟ้าและทะเลผสานรวมเป็นหนึ่ง
อาณาจักรสีครามกว้างใหญ่
ฉันเหมือนกะลาสีผู้โดดเดี่ยว เคว้งคว้างกลางทะเลลึก

อย่าใช้ชีวิต

เหมือนเรือกระดาษ

เปราะบางกลางทะเล