ไม่มีความเหงาในป่าเขาลำเนาไพร
ไม่มีภัยมาทำให้หวั่นกลัว ไม่ต้องกลัวใครมาทำให้หวั่นใจ ไม่มีความเหงาในป่าเขาลำเนาไพร มีแต่ใจที่ชอกช้ำรอเยียวยา
กลอน
เธอทำให้คิดถึงทะเล
ราตรีสีน้ำเงิน ค่ำคืนที่ฟ้าและทะเลผสานรวมเป็นหนึ่ง อาณาจักรสีครามกว้างใหญ่ ฉันเหมือนกะลาสีผู้โดดเดี่ยว เคว้งคว้างกลางทะเลลึก