เธอทำให้คิดถึงทะเล

เธอทำให้คิดถึงทะเล

-1-

ราตรีสีน้ำเงิน

ค่ำคืนที่ฟ้าและทะเลผสานรวมเป็นหนึ่ง

อาณาจักรสีครามกว้างใหญ่

ฉันเหมือนกะลาสีผู้โดดเดี่ยว เคว้งคว้างกลางทะเลลึก

เธอปรากฏกายขึ้นในคืนเดือนเพ็ญ

ผมยาวสยายราวสาหร่ายเริงระบำใต้น้ำ

ผิวขาวนวลสะท้อนแสงไฟจากบนเรือ

เธอไม่ได้สนใจฉันแม้แต่น้อย

ดวงจันทร์ที่แขวนไว้บนฟ้ารัตติกาลนั่นต่างหาก

ที่เธอจับจ้องอย่างไม่วางสายตา

ครั้นแล้วเธอก็หันมาที่เรือลำน้อยของฉัน

ตาของเราประสานกัน

เธอตกใจ รีบมุดลงใต้ผืนน้ำอย่างรวดเร็ว

ฉันไม่เคยเงยหน้ามองพระจันทร์

ไม่เคยมองพ้นตัวตน

แต่เธอ เงือกน้อยลึกลับ

ทำให้ฉันแหงนหน้ามองแสงเดือน

แสนเศร้า แต่ก็เปี่ยมด้วยความหวัง

 

-2-

หลายปีต่อมา

โลกสีครามกลายเป็นโลกสีกาม

โลกที่ฟ้าและสมุทรเคยบรรจบกัน

กลายเป็นโลกที่เมรัยเป็นใหญ่ทุกคืนวัน

ฉันออกทะเลเป็นครั้งสุดท้าย

ก่อนจะมุ่งหน้าไปแสวงโชคในมหานคร

ฉันเฝ้ารออย่างใจเย็น แต่ก็ไร้วี่แววของเธอ

ฟ้ายามราตรีไม่กระจ่างเช่นแต่ก่อน

มันปกคลุมไปด้วยหมอกควันจากเรือขนส่ง

และผืนน้ำก็เต็มไปด้วยเศษขยะลอยฟ่อง

ฉันจึงกลับเข้าฝั่ง

จะเก็บความงามนั้นไว้ในซอกหลืบความทรงจำ

แล้วจากที่นี่ไปตลอดกาล

แต่โชคชะตาก็นำพาฉันมาพบเธออีกครั้ง

ร้านค้าเก่าแก่บนถนนคนเดิน

เชื้อเชิญลูกค้าต่างชาติด้วยสินค้าชิ้นใหม่

เธอนั่นเอง, เงือกที่รัก 

เขี้ยว แขน หาง ถูกแยกส่วน

กลายเป็นของที่ระลึกราคาแพง

สินค้ามาแรงจากท้องทะเล

 

-3-

ไม่เหลือน้ำตาแม้สักหยดจะรินไหล

เงือกน้อย

เธอทำให้ฉันคิดถึงทะเล

เธอทำให้ฉันอยากเป็นกวี

ถ่ายทอดความงามที่ไม่มีใครมองเห็น

มหาสมุทรยังงดงามอยู่เสมอ

อย่างน้อยก็ในยามที่ฉันคิดถึงเธอ

แด่ เงือก; พะยูนน้อยที่จบชีวิตลงด้วยน้ำมือมนุษย์ 

เสฏฐวุฒิ อุดาการ ประพันธ์