วันที่ 21 เมษายน 2563 ระหว่างการกักตัวจากนโยบายอยู่บ้าน หยุดเชื้อ (โควิด-19) เพื่อชาติ
ข่าวคราวแว่วมาว่า ฉัตรชัย วิเศษสุวรรณภูมิ หรือที่คนทั้งประเทศรู้จักภายใต้นามปากกา ‘พนมเทียน’
ได้จากไปแล้ว…
แน่นอน เราเป็นคนหนึ่งที่รู้จักงานเขียนของพนมเทียนจากมหากาพย์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดอย่าง ‘เพชรพระอุมา’
แต่เมื่อทราบข่าวดังกล่าวก็เหมือนทั้งโลกเงียบงัน
จู่ ๆ ทุกอย่างก็หยุดนิ่งลงแล้วตัดกลับไปที่ Flashback ในอดีตราวกับภาพยนตร์
ค่ำคืนเงียบงันและหนังสือเล่มหนึ่ง
ในโลกที่ไม่มีอินเตอร์เน็ต
รพินทร์ ไพรวัลย์ ทำให้หลงรักความงาม ลึกลับ และยิ่งใหญ่ของธรรมชาติ
และเหนืออื่นใด คือ รักการอ่านและเขียน
ตัวอักษรเหล่านั้น ร้อยเรียงและถักทอโลกแห่งจินตนาการขึ้น
เป็นห้องหับที่อบอุ่น ตื่นเต้น และเปี่ยมไปด้วยความฝันที่อาจไม่มีวันเป็นจริง
ผ่านพ้นวัยเยาว์มาได้โดยมีจอมพราน คุณหญิง แงซายจอมจักรา และหนานทั้งหลายเป็นพี่เลี้ยง อ้อ! ไฉนเล่าจะลืมจอมผีดิบมันตรัยไปได้
หากย้อนกลับไปมองภาพจำวัยเยาว์ ก็คงจะหนีไม่พ้นค่ำคืนเหล่านั้นที่ผ่านพ้นไปด้วยการอ่านเพชรพระอุมาเล่มแล้วเล่มเล่า
ไม่มีโทรศัพท์และเครื่องปรับอากาศ
ไม่มีไวไฟและเรื่องอื่นใดมารบกวนจิตใจ
ทั้ง ๆ ที่เจเนอเรชั่นของผมควรจะเป็นลูกหลานของแฟนหนังสือของพนมเทียนรุ่นแรก น่าอัศจรรย์ไหมล่ะ
สำหรับบางคน มันคือเรื่องเพ้อฝัน เป็นนิยายน้ำเน่าที่ไม่มีประโยชน์ ไม่ได้ทำให้ฉลาด เรียนเก่ง หรือประสบความสำเร็จในชีวิต
แต่ผมก็บอกได้อย่างภูมิใจได้ว่า Influence ในชีวิต คือ นักเขียนนิยาย
หากอำนาจวรรณกรรมมีจริง ‘พนมเทียน’ ก็เป็นผู้พิสูจน์ให้ประจักษ์ชัดด้วยปลายปากกาด้ามนั้น
ขอบคุณที่พนมเทียนไม่ได้เลือกเป็นตำรวจ หมอ หรือนักธุรกิจ
ขอบคุณที่เขาเลือกเดินทางสายนักเขียนอาชีพ
เพราะแม้ว่าวันนี้เขาจะจากไปแล้ว แต่ชื่อและผลงานอันทรงพลังของเขาจะยังคงดำรงอยู่
ตราบจนวันที่ไม่มีใครให้ค่าความสำคัญของจินตนาการอีกต่อไปแล้ว
และกว่าจะถึงวันนั้น ผมก็เชื่อว่า ‘พนมเทียน’ จะยังคงอยู่ในใจของเราทุกคน
ทุกครั้งที่พิศมองความงดงามและเร้นลับของป่าเขา
ทุกครั้งที่หยิบหนังสือเล่มหนึ่งออกมาจากชั้นและสบตากับวัยเยาว์แสนหวาน
ทุกครั้งที่นึกถึงหมาแสนรักที่ตั้งชื่อตามตัวละครว่า ‘ละอองดาว’
ทุกครั้งที่เดินผ่านระนาดเอกตัวเก่าที่ตั้งชื่อว่า ‘เมยานี’
ทุกครั้งที่นึกทบทวนว่าทำไมถึงหลงรักการอ่านและการเขียนหนังสือ
เพราะหน้าที่ของนักเขียนคือการฝากรอยจำไว้บนดาวเคราะห์สีฟ้าดวงนี้
และแรงบันดาลใจที่เกิดจากโลกแห่งจินตนาการอันไร้ขีดจำกัดนั้นจะไม่มีวันตาย
ดุจเรื่องราวที่เล่าขานสืบต่อกันมาหลายพันปี และทำให้วรรณกรรมกลายเป็นความศรัทธาในท้ายที่สุด
ด้วยคารวาลัยและขอบคุณยิ่งในช่วงชีวิตอันชัชวาลด้วยแรงบันดาลใจ.
