เสฏฐวุฒิ อุดาการ เขียน
ลมทะเล
การนำเสนอสารนิพนธ์ของฉันเสร็จเรียบร้อยแล้วล่ะ ตอนนี้ฉันกำลังมุ่งหน้าไปยังร้านกาแฟที่เห็นแวบเดียวผ่านหน้าจอสมาร์ทโฟน ก็ตัดสินใจทันทีว่าต้องลองไปดูให้ได้
เธอก็รู้ฉันชอบขับรถทางไกลคนเดียวมาแต่ไหนแต่ไร เคยมีคนบอกว่าการขับรถทางไกล โดยเฉพาะตอนกลางคืนเป็นหนึ่งในวิธีเยียวยาจิตใจที่ดีเสมอ ดูเหมือนว่าฉันจะเสพติดการขับรถทางไกลคนเดียวเข้าให้แล้วล่ะ เช้าวันอาทิตย์เป็นของ Playlist ที่ฉันตั้งชื่อว่า ‘Tokyo Sunset Driving’ น่าหมั่นไส้ใช่ไหมล่ะ บางครั้งฉันก็อยากจินตภาพตัวเองกำลังขับรถเลียบทะเลบนถนนที่ใดสักแห่งชานเมืองโตเกียว เหมือนมิวสิควิดีโอเพลงญี่ปุ่นยุค 80s ที่เคยเห็นตอนเด็ก ๆ ฟังดูเหมือนคนเพ้อฝัน แต่มันก็เป็นสิ่งที่ทำให้ฉันมีความสุขมาแต่ไหนแต่ไร
เพลง Rimember Me ของวง Step (1982) ดังคลอขณะที่ฉันพาเจ้า Silver Fox ทะยานเข้าสู่เมืองหัวหิน เป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้แล้วที่ฉันเดินทางมายังเมืองแห่งนี้เพียงลำพัง นับตั้งแต่เมื่อหลายปีก่อนนั้นที่เราเคยนั่งรถไฟมาด้วยกัน ความทรงจำเป็นสิ่งที่งดงามเสมอ การตื่นขึ้นมาเพื่อสร้างความทรงจำดี ๆ ร่วมกันเป็นสิ่งที่ทำให้ชีวิตมีความหมายและเต็มไปด้วยเรื่องราวที่ยังไม่ถูกเขียนขึ้น
It’s Sunday in a morning
It’s lovely forever
I remember you
You remember me?
จุดหมายปลายทางคือร้าน Memory House Café Hua Hin ร้านกาแฟแห่งความทรงจำที่ฉันเห็นภาพเพียงแวบเดียวก็ตั้งใจว่าจะต้องไปให้ได้ ร้านอยู่ไม่ไกลจากตัวเมืองหัวหินมากนัก ขับไปทางอุทยานราชภักดิ์ จากนั้นก็เลี้ยวเข้าไปทางอ่างเก็บน้ำเขาเต่า คนเยอะพอสมควร ส่วนใหญ่จะเดินทางมาพร้อมกับคู่รักและครอบครัว ส่วนฉันที่มาแบบข้ามาคนเดียวน่ะหรือ หึหึ ชินแล้ว หากต้องรอให้ใครพามาหรือพาใครมา ก็ไม่ต้องไปไหนกันพอดี
ร้านกาแฟ Memory House ตกแต่งด้วยธีมเกี่ยวกับความทรงจำ ฉันชอบ Quote ที่เขาติดไว้ในภายในร้าน
“การเขียน มิใช่เพียงแค่การร้อยเรียงถ้อยคำลงบนกระดาษ มันคือการสร้างความทรงจำ”
ซึ่งสอดคล้องกับเป้าหมายในการสร้างเว็บไซต์ The Pursuit of Pappyness ขึ้นมาอย่างพอดิบพอดี ชีวิตของคนเราแสนสั้น มีเวลาที่เราจะฝากฝังร่องรอยไว้บนดาวเคราะห์สีฟ้าดวงนี้แค่น้อยนิด เพราะฉะนั้น คิดอยากจะทำอะไรให้รีบทำ เพราะความสำเร็จแต่ละอย่างล้วนต้องใช้เวลา บางครั้งอาจต้องใช้ทั้งชีวิตในการทุ่มเทเพื่อสร้าง Masterpiece ที่บ่งชี้และกำหนดนิยามความหมายให้กับชีวิตของเรา
ร้านกาแฟใช้พื้นที่ไม่มากนัก แต่ใช้บริเวณอื่น ๆ อย่างทุ่งดอกหญ้าเป็นสถานที่สำหรับการถ่ายภาพ ฉันเดินเก็บภาพโดยใช้หนังสือที่เพิ่งได้รับมาเป็นพร็อป ใช้ได้ดีอยู่เหมือนกัน หนังสือนี่แหละเป็นทั้งครูและเพื่อนที่ดีที่สุด เธอว่าไหม หนังสือกับกาแฟ สามารถสร้างความสุขให้กับชีวิตได้มากกว่าที่ใครจะคาดคิดเชียวล่ะ
ไม่นานฝนก็โปรยลงมา ผู้คนต่างพากันเข้าไปหลบฝนภายในร้านกาแฟ แต่ฉันยังอ่อยอิ่งอยู่ข้างนอก ฉันชอบฤดูฝนเหลือเกิน อาจเป็นเพราะฉันเติบโตมาในเมืองแห่งทิวเขา เวลาฝนตกเราไม่ต้องกังวลเรื่องน้ำท่วม รถติด หรือสิ่งที่มากับสายฝน เวลาฝนตกก็คือความชุ่มชื้นแก่ต้นไม้ใบหญ้าที่บ้าน และเมื่อฝนหยุด ภาพของทิวเขาที่ค่อย ๆ โผล่พ้นม่านฝนออกมาเป็นภาพทรงจำที่งดงามเสมอ
บางครั้งคนเราก็มัวแต่ปรุงแต่งความทรงจำให้งดงามเหมือนคนอื่นมากเกินไป ทั้ง ๆ ที่ความสวยงามแบบต้นฉบับออริจินัลที่เรามองเห็นด้วยตาเปล่านั้น แม้ว่ามันจะดูซีดเซียว ไม่สดใส หรือไม่ได้อารมณ์ศิลป์ แต่มันก็เป็นภาพที่จะปรากฏอยู่ในความทรงจำไปตลอดชีวิต
เหมือนความทรงจำที่ฉันมีต่อเธอไง ลมทะเล
เวลาผ่านไป เราเติบใหญ่ขึ้น กาแฟแพงขึ้น คนอ่านหนังสือน้อยลง บทกวีกลายเป็นคำคมเก๋ ๆ ในร้านกาแฟ และนักเขียนกลายเป็นบาริสต้าฝึกหัด แต่ความทรงจำเกี่ยวกับวันฝนตก หนังสือ และคาปูชิโน่ร้อนจะยังคงกรุ่นอยู่ในความรู้สึกเหมือนเพิ่งผ่านไปเมื่อวาน
จริงอยู่ บางความทรงจำย่อมเลือนรางไปด้วยการพ้นผ่านของเวลา
แต่ความทรงจำที่เราเลือกที่จะเก็บไว้ในส่วนที่ลึกสุดของจิตใจจะยังคงกระจ่างชัด
และฉันก็เลือกที่จะจดจำเธอในแบบที่ฉันมีความสุขยามที่คิดถึง
It’s Sunday in a morning
It’s lovely forever
I remember you
You remember me?
ฝนเริ่มซา คาปูชิโน่หมดแล้ว รสชาติใช้ได้ทีเดียว
วันหนึ่งฉันอาจจะกลับมาที่นี่อีก แม้จะเป็นร้านกาแฟที่เพิ่งสร้างขึ้นไม่นาน แต่ก็เป็นร้านกาแฟแห่งความทรงจำ เพราะทุก ๆ ครั้งที่ฉันมองดูภาพถ่ายร้าน Memory House ฉันก็คงนึกถึงวันฝนตกที่ขับรถมาไกลถึงหัวหินเพียงลำพัง พร้อมกับหนังสือเล่มหนึ่งที่ได้รับแจกมา
นั่งตรงโต๊ะใกล้หน้าต่าง ในร้านกาแฟที่เต็มไปด้วยผู้คน
มองออกไปในม่านฝน คิดถึงใครคนหนึ่ง
Facebook: Memory House Cafe Hua Hin
บทความที่เกี่ยวข้อง: Slowhands Cafe ติดฝน นั่งคิดถึงเธอ
Tags: Hua Hin Cafe, ร้านกาแฟ, ร้านกาแฟ หัวหิน, รีวิวร้านกาแฟ, memory house cafe, cafe review
